نیمه شعبان نزدیک است2!

متن زیر بخشی از کتاب "انتظار عامیانه،عالمانه،عاشقانه"نوشته ی حاج آقا پناهیان است؛متناسب با حال و هوای این روزها...بسم الله...

علاقه ی عاشقانه
عشق، واژه ایست که در ادبیات کهن فارسی اکثرا به  محبت شدید اتلاق می شود. و معمولا چنین محبتی بیشتر جنبه ی معنوی و عرفانی دارد تا جنبه ی زمینی و مادی; چرا که علایق مادی و زمینی معمولا آنچنان  اوج نمی گیرند و اگر اوج هم بگیرند فرو آمدنشان بسیار سریع  اتفاق میفتد. بنابرین خوب است ما هم این لفظ را در غیر  این معنا استفاده نکنیم. حتی در روابط عاطفی عادی نیز از به کار بردن آن اجتناب کنیم.
صرف نظر از معنای  لغوی لفظ عشق در زبان عربی، وقتی به ترجمه ی عشق در ادبیات غنی و عارفانه ی فارسی نگاه می کنیم آن را اصطلاحی برای محبت شدید می یابیم که شاخص اصلی آن ، از خود گذشتگی می باشد. اگر محبتی آنقدر زیاد شود که اصرار بر فدا شدن برای معشوق را در پی داشته باشد، آنگاه عاشقی پدید آمده است.
از طرفی ما هم بالاخره تفریح میخواهیم؛باید شاد باشیم.بهترین نوع تفریح و تفرج روح هم، آنست که کسی را عمیقا دوست داشته باشیم،به صورتی که این دوست داشتن تمام وجودمان را پر کند و آتشمان بزند.اگر حرارت عشق و محبت،وجود کسی را آتش نزند،   می رود پای آتش منقل می نشیند.کسی که وجودش را شراب محبت و ایمان گرم نکند به شراب انگور پناه می آورد.چه چیزی می خواهد وجود تو را آتش بزند؟چه چیزی میخواهد انرژی جوانی تو را به کار بگیرد؟
ما ابله نیستیم تا بی دلیل به کسی تا این حد علاقه مند شویم.کمبود محبت هم که نداریم تا فریب علاقه های اندک را بخوریم و آنها را زیاد تصور کنیم!پس عشق به سادگی به دست نمی آید!
روشن است که یکی ازمهمترین راه های عاشق شدن و رسیدن به عشق،یافتن معشوق دلبری است که لایق عشق ما باشد.و نه تنها بتواند این عشق را با ثبات نگه دارد،بلکه هر لحظه هم بتواند گرمای آن را افزایش دهد.خداوند متعال هم راهی برای عاشق شدن قرار داده و تمهیدی برای آسان کردن دستیابی به عشق اندیشیده است و آن اینست که موجود نازنینی به نام "امام" را برای هر عصری قرار داده،تا بتوان به او عشق ورزید.
اگر تمام نامه ها و ترانه های عاشقانه ی عالم را جمع کنید،اگر هرکسی به هر کسی عشق ورزیده و عشقش را در قالب نامه یا ترانه ای ابراز کرده ،دروغ یا راست،با مبالغه یا غیر آن، همه را جمع کنید،سپس بهترین هایش را گزینش کرده و با مضامین دعای ندبه مقایسه کنید،خواهید دید که بلندترین مضامین آنها نیز به گرد کلمات عاشقانه ی این دعا نخواهد رسید .
صرف نظر از اینکه نمیتوان به امام زمان،"کم"علاقه داشت و هر کسی با آن حضرت ارتباط قلبی و عاطفی برقرار کند به مرور زمان به محبت شدید او گرفتار خواهد شد، ما اساسا نیازمندیم که به کسی عاشقانه مهر بورزیم و با عشق او،زندگی و وجود خود را گرم کنیم. این محبت خیلی شدید،به کسی جز امام زمان (عج)نمیتواند تعلق بگیرد.و به ایشان هم نمیتواند که تعلق نگیرد!یعنی نه میتوان کسی را به اندازه ی او دوست داشت و نه می توان او را به این اندازه دوست نداشت.اگر محبت ما به آن حضرت تا این حد شدید نیست،معلوم میشود که ما در روح خودمان مشکل داریم،والا او دوست داشتنی تر از این حرفهاست.
از آنجایی که محبت شدید جز از راه معرفت،عمل صالح و ایمان قاطع به دست نمی آید، پس مهمترین راه جلوگیری از آسیب های علاقه ی عامیانه،علاقه ی عاشقانه داشتن به آن حضرت است.بنابراین تنها راه نجات از عوام زدگی عاطفی را باید در علاقه ی عاشقانه به امام زمان جستجو کرد.چون کسی که عزم عاشق شدن می کند و از خود،انتظار علاقه ی عاشقانه به حضرت دارد،مجبور است به تقویت بنیان های این عشق بپردازد و علم و عمل کافی برای این منظور به دست بیاورد.